ROBERT GAWLIŃSKI "KALEJDOSKOP" (2010)

Robert Gawliński to jeden z tych artystów, którzy potrafi zachwycić zarówno w sferze muzycznej jak i tekstowej. Wywodzi się on jeszcze z tej starej szkoły grania, w której liczyły się przede wszystkim emocje. Zaprawiony w bojach w tak legendarnych grupach jak Madame czy Wilki, od czasu do czasu odłącza się od stada by udać się w nieco innym kierunku. W wywiadach podkreślał, że chciał zrobić coś bardziej undergroundowego, coś trudniejszego w odbiorze. Szkoda, że zabrakło mu odwagi, bo mogła to być naprawdę frapująca rzecz.

„Grey” to doskonałe wprowadzenie, pełne melancholii i zadumy. Takiego Gawlińskiego lubię najbardziej. Później następuje instrumentalna koda, o takim samym tytule jak utwór otwierający płytę. Mamy tu przykład na to, że Gawliński chyba zaczyna się dusić, w tej wilczej otoczce, jaką wykreował sobie w ostatnich latach. Improwizacja to kolejny, nowy obszar, który widać kusi Roberta. Mam nadzieję, że rozwinie jeszcze kiedyś ten pomysł i ujrzymy nową, nieznaną wcześniej twarz Gawlińskiego. Najciekawiej w kontekście całej płyty wypada kolejny utwór - „Porywisty wiatr”. Bardzo dynamiczny, dający niemal namacalnie poczuć wiatr, o którym mowa w piosence. Nie można także odmówić mu przebojowości, choć na pewno nie w takim wydaniu jak ma to miejsce w Wilkach. Widać, że Gawliński nie walczy o kolejny rząd dusz. Kompozycje brzmią bardzo naturalnie, bez presji i ciśnienia na radiowy hit. „Tuareg” wprowadza trochę egzotyki, plemiennych brzmień i dodaje pewnego smaczku tej płycie. Niemniej jest to raczej ciekawostka, błyskotka mająca troszkę ubarwić krążek i wyrwać słuchacza z zataczającej coraz szersze kręgi melancholii. W jej władanie dostajemy się także za sprawą „W cieniu ciszy”, w którym to Gawliński brzmi niemal, jakby spisywał swój testament. Słychać tu, że mamy do czynienia z człowiekiem dojrzałym, który mierzy się ze świadomością przemijania. Jest to chyba najbardziej przygnębiający fragment tej płyty, ale zarazem najbardziej prawdziwy. Mocna rzecz. W zestawieniu z tym utworem, „Natura zła” brzmi niemal lekko i przebojowo, choć temat znów do najlżejszych nie należy. Ciemne chmury rozwiewa „Kalejdoskop Bardo”, który śmiało można by wytypować na kolejnego singla. Najsłabszym fragmentem „Kalejdoskopu” jest „Anioł Miriam” oraz „Basquiat”. Pierwszemu brakuje głębi emocjonalnej, natomiast drugi, śpiewany po angielsku to zupełnie nietrafiony pomysł. „Księga zdarzeń” też jakoś nie błyszczy, ale można jeszcze przymknąć na to oko, bo oto zbliżamy się do finału. Tutaj Gawliński ulokował lokomotywę albumu, czyli singiel. „Grzesznicy” to doskonały wybór, nie tylko ze względu na łatwość przyswajania refrenu, ale przede wszystkim za doskonałe wypośrodkowanie aspiracji artystycznych i komercyjnych. Finalnym akcentem płyty jest druga koda, będąca 12 minutową improwizacją. Świetnie dopełnienie tego jakże ciekawego albumu.

 

Podsumowując. „Kalejdoskop” to bardzo udany powrót Roberta Gawlińskiego, który dziś nie musi już nikomu nic udowadniać, będąc jednym z najciekawszych artystów w naszym kraju. Z taką pozycją można pozwolić sobie na eksperymenty, na przecieranie kolejnych, nowych dróg, które prowadzą w nieznane. Liczę, że na następnej płycie, Gawliński pójdzie o krok dalej i pokaże nam, jakie naprawdę drzemią w nim demony.

Jakub “Negative” Karczyński