Na dzień dzisiejszy zapowiadano przelotne opady deszczu i rzeczywiście szamani meteorologii się nie pomylili. Z nieba w godzinach popołudniowych lunęło niczym z cebra, ale jakoś wcale mnie to nie zmartwiło. Wręcz przeciwnie, ta nieco jesienna aura, o tyle jest mi na rękę, że wreszcie nabrałem ochoty by zejść do krypty i zbudzić kilku nieboszczyków do tańca. Dni słoneczne jakoś im nie służą, choć to wtedy ponoć najlepiej wygrzewa się stare kości. Wśród licznie zgromadzonych w krypcie gości, najlepszymi kompanami okazały się wampiry z grupy Bauhaus. Dawno ich nie słuchałem, stąd też ten kurz i pajęczyny, które skrzętnie otoczyły ich ciała. Zdecydowanie częściej wracałem do twórczości Petera Murphyego, niż do jego macierzystej grupy. Nie było jakiegoś szczególnego powodu. Być może nie trafił się odpowiednio ponury dzień, a może po prostu w zalewie tylu nowych płyt, nie znalazłem czasu na zabawy z wampirami z Northampton. Dziś jednak zbudziłem księcia wampirów wraz ze swą świtą, aplikując im albumy "Go Away White" (2008), "Burning From The Inside" (1983) oraz "The Sky's Gone Out" (1982). Efekt był porażający. Pod trupio bladą skórą, dało się zaobserwować coraz żwawiej pulsującą krew. Z każdą kolejną chwilą, ciała nabierały barw, a skostniałe ręce, złożone na ramionach, poczęły rozluźniać swój uścisk. Powieki uniosły się do góry, a złaknione krwi usta, odsłoniły ostre kły. Tak proszę Państwa, wampiry powróciły, a wraz z nimi powróciły pieśni, od których cierpnie skóra, a włos jeży się na głowie. Pozamykajcie więc swe dzieci w domach, zabezpieczcie okiennice i nie opuszczajcie swych domostw po zmroku. Co odważniejsi mogą wybrać się na cmentarz, by szaleńczym tańcem, celebrować przybycie księcia ciemności i jego świty. Cieszmy się i korzystajmy z tego, bo gdy na nieboskłonie znów pojawi się słońce, wampiry powrócą do swych trumien. Kto wie, kiedy ponownie z nich wyjdą. Może dopiero na jesień, a może postanowią uciąć sobie nieco dłuższą drzemkę. Śpiewajmy więc pieśni o duchach, nawiedzonych wzgórzach i miejscach, do których nawet światło boi się zaglądać. Karmmy je naszymi pieśniami jak krwią, która utrzyma ich przy życiu i zapewni im nieśmiertelność. I choć wieko trumny z napisem Bauhaus, zatrzasnęło się z hukiem w 2008 roku, a szanse na reaktywację wydają się mało realne, to i tak nie brak oddanych wyznawców, którzy czekają na ich powrót. Czy mają jakieś racjonalne argumenty? Jeden, ale za to solidny. Bauhausu nie da się przecież uśmiercić. On jest nieśmiertelny!
Jakub Karczyński
W 1992 roku nazwę The Cure odmieniano przez wszystkie przypadki.
Albumem "Wish" roztrzaskali firmament i dokonali wydawałoby się rzeczy
niemożliwej. Umiejętnie połączyli dwa wymiary - artystyczny i
komercyjny, nie tracąc przy tym wiarygodności. Jednak od tego czasu
minęło już prawie dwadzieścia pięć lat. Szmat czasu. Trzydziestolatkowie
jakimi wtedy byli, dziś dobijają powoli do sześćdziesiątki. Przez ten
czas zdążyli nacieszyć się zarówno sławą jak i życiem rodzinnym. W zreorganizowanym
składzie, nagrali jeszcze cztery albumy (w tym bardzo udany
"Bloodflowers (2000) ), ale żaden nie zdołał już zdyskredytować sukcesu
"Wish". Pomimo swej nieprzerwanej koncertowej aktywności, zespół popadł
nieco w zapomnienie. Nie ma się czemu dziwić, skoro nie wydaje się płyty
od ośmiu lat, to siłą rzeczy wypada się z obiegu. Czyżby zatem tytuł
ostatniej piosenki, z ostatniego jak dotąd albumu, miał się okazać być
proroczy? Mam nadzieję, że nie, bo to nie czas by mówić fanom It's Over.
Kurtyna jeszcze nie opadła, więc kto wie, być może niebawem powrócą do
nas albumem, wypełnionym perłami pokroju From The Edge Of The Deep Green
Sea. 
