PODSUMOWANIE ROKU 2019

Długo biłem się z myślami czy w tym roku zabierać się za pisanie muzycznych podsumowań. Coś co było świetną zabawą, dziś stało się nudnym obowiązkiem, który sam na siebie nałożyłem. Z roku na rok mam przez to coraz mniej ochoty by tworzyć te TOP10 czy TOP5 jak miało to miejsce w ostatnim czasie. Nie jest wykluczone, że robię to po raz ostatni. Powodów jest kilka. Po pierwsze, nie gonię już za nowościami, nie mam w sobie takiego parcia na nowe albumy bo rzadko kiedy przynoszą mi one emocje, których szukam w muzyce. Stąd też częściej sięgam po albumy z minionych dekad i to właśnie tam odnajduję fragmenty swojej muzycznej duszy. I nie chodzi o to by w myśl zasady biadolić, że kiedyś to było lepiej, a dziś to tylko zalewa nas muzyczna tandeta. To nie prawda więc daleki jestem od ferowania tak stereotypowych sądów choć mógłbym bo i w tym roku nie natrafiłem na nic co wstrząsnęłoby posadami mego świata. Owszem było kilka bardzo udanych i pięknych płyt, ale nieco zabrakło by sięgnąć firmamentu. Jaki więc jest sens tworzenia podsumowań skoro z roku na rok coraz trudniej zebrać mi te dziesięć płyt, pod którymi mógłbym się z czystym sercem podpisać. Poza tym nie mam pewności czy kogoś te podsumowania jeszcze w ogóle interesują. Nie chce mi się tego robić dla idei więc jeśli nic się w tym temacie nie zmieni to zawieszę ten coroczny rytuał. 

Skoro jednak zdecydowałem się jeszcze w tym roku zatańczyć na tej scenie, to zerknijmy cóż wypełniało przestrzeń moich czterech kątów.

P Ł Y T Y  R O K U - 2 0 1 9

1. M o d e r n  N a t u r e  "H o w  T o  L i v e"

Piękna jest tu nie tylko okładka, ale także to co się pod nią skrywa. Muzyka penetrująca tak różnorodne gatunki muzyczne, że aż nie wiem do której szufladki ją zaklasyfikować. Nie będę sobie jednak zawracał tym głowy bo przecież w muzyce nie to jest najważniejsze. Modern Nature tworzą muzykę nieskażoną żadnymi szablonami, trudno przewidzieć co za chwilę się wydarzy i właśnie to sprawia, że słucha się tej płyty z wypiekami na twarzy. Ta podróż przez światy utkane z jazzu, awangardy i alternatywnego rocka każe mi upatrywać w nich następców Radiohead. Takich albumów nie można lekceważyć, a już na pewno nie wolno ich przegapić. Żal więc, że branżowi dziennikarze nie zająknęli się na jej temat tworząc swoje podsumowania.

 2. C i g a r e t t e s  A f t e r  S e x  "C r y"

Gdy nastawiłem ten album po raz pierwszy poczułem coś na kształt rozczarowania, że oto znów otrzymujemy taką powtórkę z rozrywki. Żadnych nowych rozwiązań, które dałyby nam wyobrażenie jaka przyszłość maluje się przed Cigarettes After Sex. Nie chciałbym by stali się zakładnikami własnego stylu i nagrywali wariacje na temat swego debiutu. Przy drugiej płycie można im jeszcze to wybaczyć, ale trzeci album będzie już takim rodzajem testu dla grupy. Tymczasem cieszmy się, że album "Cry" w niczym nie ustępuje swej poprzedniczce, jest równie zmysłowy, tajemniczy i czarowny. Miłośnicy brzmień spod znaku 4AD powinni wyryć sobie tę nazwę głęboko w sercu bo to są prawdziwi spadkobiercy tych brzmień, a nie współczesne grupy, które choć posiadają to szacowne logo na swych płytach to nie mają już nic wspólnego z muzyką, jaka wyniosła tę wytwórnie na szczyt.

3. P i x i e s  "B e n e a t h  T h e  E y r i e"
 

Dotychczas podchodziłem dość ostrożnie do muzyki tej grupy. Owszem, lubiłem pojedyncze nagrania, ale całe albumy jakoś mi nie wchodziły. Sięgnąłem jednak z ciekawości po ich najnowszą płytę zaintrygowany okładką i wpadłem niczym Alicja w głąb króliczej nory. To co znalazłem wewnątrz przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Jeśli fani kręcili nosem na poprzedni album, to tu absoultnie nie mają podstaw do takich zachowań. Mało tego, śmiem twierdzić, że to jedna z najlepszych płyt w ich dorobku, która może stanowić ważny drogowskaz dla ich następców. "Beneath The Eyrie" to album pozbawiony mielizn i wypełniaczy dzięki czemu słuchacz otrzymuje tylko to co najlepsze w muzyce Pixies. Esencję, z której można zaparzyć naprawdę pyszną herbatę. Esencję tak mocną, że starczy z pewnością na kilkanaście filiżanek.

 4. M a r k  L a n e g a n  B a n d  "S o m e b o d y ' s  K n o c k i n g"
  

Album "Somebody's Knocking" to z kolei największe zaskoczenie odkryte przeze mnie przed kilkoma tygodniami. To tylko dowodzi, że nie ma co się spieszyć z pisaniem podsumowań. Mark Lanegan to postać, którą oczywiście kojarzyłem, ale jakoś nie śledziłem zbyt uważnie jego kariery. Coś mnie jednak tknęło by posłuchać tej płyty. Pierwsze dźwięki nie zdradzały jeszcze tego piękna, które ukryto w sercu płyty, choć już przyjemnie łechatły moje ucho. Brudny, matowy głos Lanegana doskonale wpisuje się w te mroczne dźwięki i stanowi za świetnego przewodnika. Prowadzi nas po swojej muzycznej krainie pokazując nam swe różne oblicza. Raz odmalowane brudem bluesa innym razem zatopione w elektronice. Co ciekawe, wszystko brzmi niezwykle spójnie przez co nie musimy bać się jakiegoś rozdźwięku miedzy tym światami. Jeśli zapytacie mnie o najjaśniejszy punkt tej płyty to odpowiem, że w moim przypadku wypada on tam gdzie umieszczono kompozycję Playing Nero. Panie Lanegan kłaniam się panu w pas.

5. S o p h i e  Z e l m a n i  "S u n r i s e"

      

Mówią, że aby polubić jazz trzeba do niego dojrzeć. Może coś w tym jest bo w ostatnim czasie jakoś chętniej zapuszczam się na te terytoria, dzięki czemu odkryłem coś tak absolutnie pięknego jak album "Sunrise". Tu również jak w przypadku Pixies zadziałała magia okładki, która pod powierzchnią skrywała niezgłębione pokłady zmysłowości, pięknych melodii i co tu dużo mówić, po prostu piękna. Od razu bięgnę uspokoić wszystkich tych, którzy na słowo jazz reagują w sposób alergiczny. Z tradycyjnym jazzem ta płyta nie ma wiele wspólnego, bardziej skłaniałbym się by szukać powiązań na teryroriach zarezerwowanych dla takich wykonawczyń jak Katie Melua. Album "Sunrise" działa na mnie niezwykle ożywczo, jest jak pierwsze oznaki wiosny, które niosą ze sobą obietnicę cieplejszych dni. 

L U C K Y  L O O S E R

 

Low Roar "Ross"
W tej kategorii wybrałem niezwykle nastrojowy i bardzo poruszający album, o którym również można by napisać, że zachwyca od strony wizualnej, ale po co się powtarzać, wszak każdy kto ma oczy nie przejdzie obok takiej okładki obojętnie. Wrażlliwe serce nie odtrąci też i muzyki, która sączy się leniwie, ale przez tę swoją niespieszność, hipnotyzuje słuchacza i oplata go pajączyną dźwięków. Rzecz dla wrażliwców, którzy piękno odnajdują tam gdzie większość widzi nudę. Warto zapamiętać tę nazwę. 

Jakub Karczyński