POSTRZAŁ W SERCE

Uwielbiam takie muzyczne odkrycia, które przychodzą po cichu niczym kot. Czające się w mroku by znienacka wyskoczyć i zaatakować człowieka w najmniej spodziewanym momencie. Wtedy nie ma już czasu na reakcję, można tylko wywiesić białą flagę i skapitulować. Poddać się temu co przyniesie los, a bywa on niekiedy wyjątkowo łaskawy. Nie zawsze ciska piaskiem prosto w oczy, czasem podsuwa pod nos wyjątkowo udane prezenty, które zapadają w pamięć na długie lata. Tak było chociażby z grupą The Psychedelic Furs czy z Eyeless In Gaza. Po pierwszym szoku, następuje okres fascynacji i maniakalnego wyszukiwania informacji o danym wykonawcy i jego albumach. Następnie przechodzi to w fazę "kupujmy wszystko co się da", bo skoro znaleźliśmy już jedną perłę, nie jest powiedziane, że nie ma ich więcej. Tym sposobem wszedłem w posiadanie niemal całej dyskografii The Psychedelic Furs. Niezbyt wygórowane ceny skutecznie zachęcały do zakupu, w przeciwieństwie do albumów Eyless In Gaza, na które to trzeba wysupłać już większą gotówkę. Z tej też przyczyny postanowiłem poczekać na tak zwane lepsze czasy. Niestety, czekam do dziś dnia. Gdy już zdążyłem nieco zapomnieć o Eyeless In Gaza i emocjach jakie towarzyszyły mi przy słuchaniu "Back From The Rain" (1986), zdarzyło się coś czego zupełnie się nie spodziewałem. Przeglądając internet, natknąłem się na zdjęcia pewnej akcji, zorganizowanej w ramach ubiegłorocznej edycji festiwalu Spring Break. Pomysł był prosty. Poproszono ludzi z szeroko rozumianego show biznesu muzycznego, aby sfotografowali się ze swoją ulubioną płytą. Przewijały się tam najrozmaitsze okładki, jedne bardziej, inne mniej znane. Mnie szczególnie zaintrygowała propozycja Artura Rojka, którego cenię nie tylko za jego działalność artystyczną, ale i przez wzgląd na jego gust muzyczny. Przykładem dość szerokiego oglądu muzyki, jest coroczna rozpiska artystów na Off Festivalu. Próżno tam szukać jakiś wielkich gwiazd. To nie to miejsce i nie ten czas. Tutaj stawia się na odkrywanie tego co nieodkryte. I nie ma znaczenia metryka wykonawcy, ani długość stażu. Liczy się po prostu dobra muzyka. I taką też Artur Rojek promuje nie tylko na swoim festiwalu, ale i na owym zdjęciu ze Spring Breaka. Na tle szarej ściany, dumnie dzierży w swej ręce dość niepozorny kompakt. Na jego okładce, grupka młodych ludzi pozuje w towarzystwie starego motocykla. Wszystko to, odbywa się w dość mglistej scenerii, nadającej temu zdjęciu nieco melancholijny klimat. U góry napis - Prefab Sprout "Steve McQueen". W głowie pustka. Żadnych skojarzeń, poza rzecz jasna nazwiskiem znanego aktora. Nie przybliżyło mnie ono jednak do rozwiązania tej łamigłówki. Wyjściem z tej patowej sytuacji był szybki rekonesans na YouTube. Okazało się, że Prefab Sprout to wykopalisko z 1985 roku, po wysłuchaniu, którego nie tylko oniemiałem z zachwytu, ale zapragnąłem także jak najszybciej zdobyć to cudo. Na sklepy internetowe raczej nie liczyłem, więc pierwsze kroki skierowałem ku portalom aukcyjnym. Trop okazał się słuszny, bo już po kilku chwilach, stałem się dumnym posiadaczem tejże płyty. Radość niesłychana, zwłaszcza, że zakupiłem ją za jedyne 15 zł. Aż dziw bierze, że w cenie paczki papierosów można dostać album, który nie tylko radykalnie przestawia klocki w głowie, ale i żąda, aby włączyć go w poczet najważniejszych płyt swojego życia. Nie pozostało mi nic innego jak przystać na te warunki, w końcu jak często zdarza się, że trafia w nas muzyczny piorun, po uderzeniu którego nic już nie jest takim jakim było. Jeśli kiedykolwiek spotkam na swej drodze Artura Rojka, na pewno nie zapomnę podziękować mu za Prefab Sprout.  Jest za co.

Jakub Karczyński