STARA APTEKA

Gdy w 1979 roku wydawali swój debiutancki album nie było mnie jeszcze na świecie. Nie załapałem się na ich słynną trylogię, nie oglądałem chwil ich największych triumfów ani nie dane mi było odkrywać na bieżąco uroków ich najpopularniejszych albumów. Pierwszą płytę kupiłem dopiero gdzieś koło 2001 roku czyli w czasie, gdy najważniejsze punkty w swej karierze mieli już dawno za sobą. Mimo to, grupa ta stała mi się niezwykle bliska i towarzyszyła w najlepszych latach mojego życia. Jej twórczość głęboko wryła się we mnie i osiadła gdzieś na dnie duszy. W ostatnich jedenastu latach powracała do mnie niezwykle rzadko bowiem sam zespół nie dostarczał nam żadnych nowych dźwięków. Gdy nie dorzucasz drwa do ognia, płomień z czasem wygasa. I tak też było w tym wypadku. Płyty obrastały kurzem, a z każdym rokiem nadzieja na rozniecenie tego paleniska zdawała się być coraz mniejsza i mniejsza. Uczucie jednak nie wygasło, ono po prostu tliło się gdzieś głęboko w środku, czekając na odpowiedni moment. Pierwszą iskierką dającą nadzieję na ożywienie dawnej miłości była zapowiedź nowej płyty. Jeśli wszystko ułoży się po naszej myśli, otrzymamy ją jeszcze tej jesieni. Oby tylko była warta tych jedenastu lat oczekiwania. Druga iskra pojawiła się dokładnie w minioną niedzielę. Wtedy to swoje sześćdziesiąte urodziny obchodził bowiem Robert Smith, lider i twórca The Cure. Przypuszczam, że w związku z tym wydarzeniem, Robert będzie chciał obdarować nas czymś zupełnie wyjątkowym. Kto wie, może będzie to album przywołujący najlepsze tradycje The Cure. Coś co zaspokoi tak ambicje samego Smitha jak i fanów spragnionych ujrzeć, a właściwie usłyszeć coś na miarę dawnych arcydzieł w rodzaju "Disintegration" (1989). Wszak sześćdziesiątka na karku to nie przelewki. Przypuszczam, że w tym wieku coraz częściej towarzyszą człowiekowi myśli oplecione pajęczyną melancholii.

Choć od jego urodzin minęły już trzy dni, ja wciąż nie mogę uwierzyć w to, że Robert Smith jest już sześćdziesięciolatkiem. Gdy przekraczałem próg jego apteki, liczył on sobie zaledwie czterdzieści dwie wiosny. Teraz gdy jest on starszy o osiemnaście lat, wciąż nie widzę go w roli starego farmaceuty. Zastanawiam się kiedy nastąpił ten nagły przeskok? Być może klucz do tej zagadki tkwi w ich mniejszej aktywności wydawniczej na przestrzeni ostatnich dwóch dekad. Zamiast tworzyć kolejne rozdziały tej historii, woleli wracać do już zapisanych stron, przypominając publiczności swoje stare dokonania. Tak nie buduje się swej legendy, tak się przechodzi na artystyczną emeryturę. Z każdym kolejnym rokiem coraz mniej było we mnie wiary w to, że grupa jest jeszcze w stanie coś stworzyć. Wyglądało to tak jakby przeżywali jakiś kryzys twórczy, z którego nie bardzo wiedzieli jak wyjść. A może po prostu doszli do wniosku, że już wszystko osiągnęli i nie ma sensu tworzyć nowych rzeczy bo i tak większość chce słuchać tylko tego co już dobrze znają. Mam nadzieję, że powrócą z albumem godnym miana The Cure i utrą nosa wszystkim tym, którzy już dawno pogrzebali ich pod grubą warstwą piachu.

Jakub Karczyński

PS Obraz użyty do zilustrowania tego wpisu jest dziełem Zdzisława Beksińskiego. To jedna z moich ulubionych prac tego nieodżałowanego artysty.